ขาดเท่าไรมาเอากับเฮีย

ขาดเท่าไรมาเอากับเฮีย

Pony D : เขียน

Wiw Unisky : ภาพ

“เฮ้ย ไอ้พ่อค้าหูตึงหรือไงวะ เฮียเดชบอกว่าข้าวต้มหนึ่งถ้วย-”

ผั๊วะ!

“มึงเรียกใครไอ้พ่อค้าห้ะไอ้เหนือ” คนตัวสูงที่นั่งอยู่กลางวงล้อมลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาหาใหญ่ทีละช้า ๆ ใบหน้าที่ยังมีรอยฟกช้ำอยู่ฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาคู่คมก็จ้องมองใหญ่ตาไม่กระพริบ “ต้องเรียกอาซ้อสิวะ”

“ค คนนี้เหรอครับเมียเฮีย เอ่อ ผมขอโทษครับอาซ้อ!!!” 

“ซ้อเหี้ยอะไร ไม่แดกก็ไม่ต้องมายืนขวางร้านกู อ่อ หรือมาเอาเงินคืน กูยังไม่ได้ใช้เดี๋ยวให้น้องชายเอามาคืนให้” 

“เฮียให้ค่าขนม ไม่ต้องเอามาคืนหรอก”

“กูไม่เอา!” เงินผิดกฏหมายหรือเปล่าก็ไม่รู้ใหญ่ไม่กล้ารับไว้หรอก อย่างไรก็ต้องเอาคืนคนตรงหน้าไป

“เอาไปเถอะนะ ถือเป็นค่าที่เฮียดูดนมหนูก็ได้” เฮียเดชเล่นหูเล่นตา ถูกใจนักพ่อหนุ่มพ่อค้าขายข้าวต้มกล้ามโต บอกเลยว่าน่ากินยิ่งกว่าข้าวต้มที่ขายอีก

“หนูพ่อมึงสิตัวกูเท่าควายขนาดนี้ แล้วมึงเป็นไอ้โรคจิตหรือไงมาดูดนมกู!?” ก็ว่าอยู่ว่าทำไมตอนที่ตื่นนอนใหญ่เจ็บ ๆ เสียว ๆ ที่หน้าอก ที่แท้ก็ถูกไอ้ซากหมาเน่าดูดนมนี่เอง 

ถ้ารู้ว่ามันโรคจิตขนาดนี้คงไม่ช่วยหรอก จะปล่อยให้นอนตายอยู่ข้างกองขยะนั่นแแหละ

“อาซ้อครับอ่อนโยนกับเฮียพวกผมหน่อย เห็นแกทำตัวเหมือนพวกโรคจิตแบบนี้แต่แกก็รักใครรักจริงนะครับซ้อ” 

***คำเตือน

เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งมีเจตนาสร้างความสุขความบันเทิงแก่ผู้อ่านไม่เน้นความรู้และหลักการ ตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง เนื้อหาจะนำเสนอถึงเรื่องราวความรักของผู้ชายสองคนที่มีบางอย่างเชื่อมโยงกัน อาจมีความไม่สมเหตุสมผล การใช้ภาษาที่ผิดไวยากรณ์ หยาบคายหรือมีฉากติดเรท เด็กที่อายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ รับไม่ได้ ไม่ใช่แนว เชิญป้ายหน้าเด้ออ หากรับเงื่อนไขทั้งหมดได้เชิญกดเข้าชั้นเลยจ้าา

**กรุณาคอมเม้นต์ด้วยความสุภาพอย่างที่คนเป็นปัญญาชนเขาทำกันนะครับบบ จุ๊บๆ

***นิยายเรื่องนี้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้แต่งห้ามคัดลอก ดัดแปลงใดๆ ทั้งสิ้นนะครับผม

****หลังจากที่นิยายจบแล้วไรต์จะเปิดให้อ่านฟรี 24 ชั่วโมง จากนั้นจะทำการติดเหรียญโดยไม่บอกอีกรอบนะคร้าบบบ